arkeologu

Mund te presim copeza te vogla dhe t’i ngjisim diku gjetke. Mund te presim copeza te vogla kohe dhe t’i ngjisim ne te nesermen. Mund te presim te nesermen dhe ta ngjisim diku gjetke. Mund te presim aty-ketu, dhe te mos ngjisim asgje prej gjeje.

Mund t’i presim oret pa ndryshuar asgje. Mund t’i ndryshojme oret pa shkrehur asgje. Gjate oreve, mund te presim, te ndryshojme, te shkrehim - oret, ditet, vitet - pa shprishur asgje.

Grupi i arkeologeve ngriti çadren po ate mengjes. Pati mberritur mengjesin e asaj dite. Ishte nje grup i zakonshem, i shkathet dhe i frytshem. I fundit prej tyre, ndersa me kaloi fare prane, ktheu koken dhe tha: «duarbosh...» Me tregon shoket dhe thote: «Po kthehemi duarbosh... Do te nisemi neser...».

Me tha: «Nisem dhe mberrij neser!». Niset. Mberrin po asaj mbremjeje. Thote se neser eshte mjaft heret. Sa me teper largohet e sotmja, aq me teper largohet e nesermja. Se ajo çka largohet sot largohet edhe neser gjithe po aq. Se ngado qe ta shohesh, e nesermja eshte per te nesermen, ndersa e sotmja nuk ka fort peshe.

Njeriu rremon. Kerkon disa gjurme per te nesermen. Njeriu qe rremon sot krijon gjurme per te nesermen. Njeriu qe rremon sot nuk e di se po kerkon sot ate çka do te perbeje te nesermen. Rremon tere naten. Te nesermen, dikush i thote: a gjete gjekafshe? I pergjigjet: jo, nuk gjeta asgje. Thote: e nesermja eshte ende per te nesermen. Rifillon te rremoje.

Kushdo qe rremon çrregulltazi, me deliresi, meriton vemendje. Kushdo qe ne vale te punes qendron ne kembe, me lekuren ne duar, i shtaget, meriton vemendje. Kushdo qe meriton vemendje dhe ka nje lekure, mbase eshte arkeolog, ndoshta qendron i ngulur ne ardhmeri.

Nje arkeolog i ardhmerise shetit pa lekure, vijimesisht. E gjykon veten pa interes. Thote: jam pa interes. Rremon ne ardhmeri me majen e thonjve. Le gjurme gervishjesh mbi copeza te vogla te ardhmerise. Nen thonjte e tij gjejme copeza te vogla te ardhmerise.

Nje njeri pranon ta fotografojne me nje lekure. E quajne arkeolog. Fotografia eshte e padate. Njeriu thote se fotografia eshte e padate. Pozon lekuren per te thene se fotografia eshte e padate. Njeriu eshte i shtrenguar te pozoje lekuren per te thene se fotografia eshte e padate. Nderkaq, nisi te hapte nje grope qe nuk shfaqej ne fotografi. Ky njeri meriton vemendje. Dhe si tere njerezit qe meritojne vemendje, ka nje lekure dhe pranon ta fotografojne. Nje arkeolog pranon gjithnje qe ta fotografojne. Nje arkeolog priret nga ardhmeria, shfaqet ne fotografi. Nuk ben histori. Hap gropa jashte fushes, por eshte ne fotografi. Me lekuren. Te lexueshme. Persosmerisht te lexueshme. Qartesisht dhe perpiktazi. Siç jane, tek e fundit, tere arkeologet! Rrofshin arkeologet dhe rrofte ardhmeria! Dhe çdo njeri paste nje lekure! Dhe gropen e tij! Dhe qofte e pranishme edhe ne fotografi!